Book 10.844-860
Mezentius mourns the death of his son. He decides to avenge his son and orders his horse be brought.
canitiem multo deformat pulvere et ambas
844
ad caelum tendit palmas et corpore inhaeret.
845
“Tantane me tenuit vivendi, nate, voluptas,
846
ut pro me hostili paterer succedere dextrae,
847
quem genui? Tuane haec genitor per volnera servor,
848
morte tua vivens? Heu, nunc misero mihi demum
849
exitium infelix, nunc alte volnus adactum!
850
Idem ego, nate, tuum maculavi crimine nomen,
851
pulsus ob invidiam solio sceptrisque paternis.
852
Debueram patriae poenas odiisque meorum:
853
omnis per mortis animam sontem ipse dedissem!
854
Nunc vivo neque adhuc homines lucemque relinquo.
855
Sed linquam.” Simul hoc dicens attollit in aegrum
856
se femur et, quamquam vis alto volnere tardet,
857
haud deiectus equum duci iubet. Hoc decus illi,
858
hoc solamen erat; bellis hoc victor abibat
859
omnibus. Adloquitur maerentem et talibus infit:
860